De zoutvlaktes van Argentinië ( Salinas Grandes)

We begonnen de dag eigenlijk best relaxed. Op tijd op, nog een keer naar uitzichtpunt om die prachtige bergen van Purmamarca bij zonsopgang te zien, ontbijt en op weg naar de Salinas Grandes. Weer zo’n prachtige rit van circa 65 km door de Andes. Vlakbij de zoutvlaktes werden we staande gehouden door een motorrijder die de bergen nog over moest en geen benzine meer had. Wel een lege colafles en slang (denk dat hem dit wel vaker overkomt) dus een paar liter uit onze tank, op de foto (zo’n grote vrouw had hij volgens mij nog nooit gezien) en voort ging de reis. 

De zoutvlaktes waren schitterend, net een grote ijsvlakte met op sommige punten echt spiegelglad ‘ijs’. Maar toen..... Er zouden meerdere wegen terugleiden naar Salta, toch weer zo’n 300 km verderop. De weg die we wilden konden we niet vinden en bij navraag was alles grotendeels onverhard. De kortste route gekozen en vol goede moed aan de eerste 100 km richting een dorp begonnen. Wat een verschrikking, niets dan hobbels, stenen, zand en dat met onze hier niet voor bedoelde stadsauto. Nauwelijks andere auto’s onderweg en geen bereik op onze telefoon. En ja hoor, precies op de helft een lekke voorband. Gelukkig had Bart de reserveband er snel om, maar we moesten nog een heel eind verder zonder reserveband. Ik ben echt bang geweest dat we nooit meer terug zouden komen in Salta. Maar de laatste 50 km naar dat verschrikkelijk deprimerende dorp gered en vanaf daar de volgende 200 km. Hoera, we begonnen met prachtig asfalt, wat een verademing. Maar zo mooi was het natuurlijk niet, onderweg toch ook nog wat stukken onverhard. 

Gelukkig hebben we ons hotel in Salta weer gehaald,  de schrik van ons afgedoucht en straks naar Sheraton voor Oudejaarsavond. Happy 2018!